ur. 3 stycznia 1896 r. w Małobądzu, zm. 25 lutego 1969 r. w Warszawie
Czy młodziutki Władysław Dobrowolski w wojnie polsko-bolszewickiej walczył z szablą w dłoni, jak to się śpiewa w refrenie słynnej żurawiejki? Tego nie wiemy, pewne jest natomiast, że przyszły medalista olimpijski w szabli, mający już doświadczenia wojenne z legionowych bitew pod Lubartowem i Kostiuchnówką, służył podczas wojny z bolszewikami w 6 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie, który brał udział m.in. w ofensywie na Kijów.
Po zakończeniu działań wojennych na wschodniej granicy por. Dobrowolski osiadł w Wilnie, zdał maturę, ożenił się, a formę fizyczną podtrzymywał, ćwicząc lekkoatletykę. Osiągał znaczące sukcesy, m.in. 15 razy bił rekordy kraju w biegu płotkarskim, skoku w dal i sztafecie[1], jednak jego życie miał odmienić oficerski kurs szermierki. Władysław Dobrowolski okazał się urodzony do szabli i szybko zakwalifikował się do udziału w igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w roku 1932. Polska drużyna, w której skład weszli także Tadeusz Friedrich, Leszek Lubicz-Nycz, Adam Papée, Władysław Segda i Marian Suski, po zaciętej serii pojedynków zdobyła brązowy medal. „Następcy Wołodyjowskiego” stali się w kraju prawdziwymi gwiazdami, a Dobrowolski wykorzystał swoją sławę do popularyzacji sportu. To właśnie on opracował 15‑minutowy program porannej gimnastyki i każdego ranka mobilizował Polaków do zadbania o zdrowie i kondycję na antenie Polskiego Radia oraz przy pomocy popularnej broszury z ćwiczeniami. Szabli oczywiście nie zaniechał – reprezentował Polskę m.in. podczas olimpiady w Berlinie w 1936 r. oraz mistrzostw Europy i świata w roku 1934.
Jako oficer Wojska Polskiego Dobrowolski brał udział w kampanii wrześniowej, dowodził I batalionem 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”. Po kapitulacji trafił do niewoli niemieckiej. Sportowego ducha starał się podtrzymywać we współtowarzyszach nawet w obozach jenieckich, gdzie organizował zajęcia gimnastyczne. Po wojnie jako trener prowadził do sukcesu kolejne pokolenie znakomitych polskich szablistów, m.in. Ryszarda Parulskiego i Witolda Woydę[2].
[1] https://olimpijski.pl/olimpijczycy/wladyslaw-dobrowolski/