ur. 5 listopada 1894 r., zm. 27 stycznia 1959 r.
Co się musi wydarzyć, by lekarz, który przysięga „według najlepszej swej wiedzy przeciwdziałać cierpieniu”, chwycił za karabin? Otóż na oczach studenta medycyny uniwersytetów w Warszawie i Kijowie odradzała się Polska. To dlatego siostrzeniec znanego działacza niepodległościowego Jana Sadlaka, Józef Mazurek, jeszcze przed obroną dyplomu wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Walczył na dwóch przeciwnych granicach kraju: najpierw w 1920 r. w wojnie polsko-bolszewickiej na wschodzie, a rok później wyjechał na Śląsk, gdzie żołnierz z wykształceniem medycznym był na wagę złota. Podczas III powstania śląskiego pełnił obowiązki lekarza naczelnego 3 Pułku Piechoty, biorącego udział w najcięższej batalii tego zrywu – bitwie o Górę św. Anny. Młody lekarz pracował tam w niezwykle ciężkich warunkach, wytrwał jednak na posterunku, a po powrocie do Warszawy otrzymał Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921, ukończył studia medyczne, zrobił doktorat i uległ sportowemu entuzjazmowi pierwszych lat niepodległości.
Jeszcze w trakcie wojny z bolszewikami Józef Mazurek uczestniczył w regatach wioślarskich. A już w roku 1923 wraz ze swoją osadą AZS Warszawa zdobył tytuł mistrza Polski czwórek w regatach związkowych w Bydgoszczy, do którego w kolejnych regatach dodał jeszcze trzy mistrzowskie tytuły w czwórkach i ósemkach. W 1925 r. dr Mazurek przygotowywał Polaków do pierwszego, historycznego występu na mistrzostwach Europy Międzynarodowej Federacji Wioślarskiej, a rok później pojechał jako kierownik sportowy na mistrzostwa Europy w Lucernie, gdzie trenowana przez niego czwórka z Bydgoskiego Towarzystwa Wioślarskiego zdobyła brązowy medal.
Mazurek patrzył na swoich podopiecznych z medycznego punktu widzenia i wkrótce wyspecjalizował się w fizjologii sportu – to on wykazał m.in, że praca układu oddechowego wpływa na efektywność sportowca. Wkrótce powierzono mu badania sportowo-lekarskie kadry narodowej w ramach przygotowań do zimowych i letnich igrzysk w Sankt Moritz oraz Amsterdamie, w Holandii towarzyszył też polskiej reprezentacji i był świadkiem pierwszego polskiego sukcesu olimpijskiego w historii wioślarstwa – brązu czwórki ze sternikiem.
Lata 30. były dla dr. Mazurka także czasem szczęścia osobistego – pracował m.in. jako naczelny lekarz w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego, prowadził praktykę szpitalną, wykładał na Uniwersytecie Warszawskim, publikował. Ożenił się z lekarką i olimpijką Aliną Hulanicką.
Szczęśliwy czas przerwał wybuch II wojny światowej. Już we wrześniu 1939 r. mjr Józef Mazurek był szefem sanitarnym 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej Armii „Kraków”, z którą przeszedł cały szlak bojowy. Podczas okupacji pracował również w klinice położniczej w Warszawie, a po wojnie został lekarzem domowym Ubezpieczalni Społecznej w Tomaszowie Lubelskim.