ur. 1973 w Rybniku
Jeden z najlepszych polskich bramkarzy. Grał w legendarnych europejskich klubach oraz w reprezentacji narodowej (z 60 występami w kadrze dołączył do Klubu Wybitnego Reprezentanta). Jako jeden z nielicznych polskich piłkarzy może się poszczycić zdobyciem Pucharu Europy. Jego „Dudek dance” znają w futbolowym świecie wszyscy – od zawodników, dla których był inspiracją, po dzieci kopiące piłkę na podwórkach.
Seniorską karierę Dudek zaczynał w trzecioligowym Górniku (Concordii) Knurów w 1991 r., a w sezonie 1995/96 do ekstraklasowego Sokoła Tychy ściągnął go trener Bogusław Kaczmarek. Jeszcze w tym samym roku Polak trafił do holenderskiego zespołu Feyenoord Rotterdam, gdzie był zmiennikiem pierwszego bramkarza, Eda de Goeya. Po transferze tego ostatniego 24-letni Dudek dostał swoją szansę. I wykorzystał ją: niedługo później, po zdobyciu razem z klubem mistrzostwa Holandii (sezon 1998/99), związek piłkarzy uznał go za najlepszego bramkarza w tym kraju. Kolejny rok też należał do niego: Feyenoord zwyciężył Superpuchar Holandii (1999/2000), a samego Dudka ponownie obwołano nie tylko najlepszym bramkarzem, lecz także najlepszym piłkarzem w Holandii (w plebiscycie gazety „De Telegraaf”) oraz w Polsce (plebiscyt tygodnika „Piłka Nożna”). Dostał również Piłkarskiego Oscara od PZPN dla najlepszego polskiego zawodnika.
Nic dziwnego, że po takim sezonie mógł przebierać w ofertach. W 2001 r. zdecydował się na FC Liverpool. Tam czekał go zimny prysznic: po jednym błędzie w obronie w meczu ze znienawidzonym rywalem klubu – Manchesterem United – w 2002 r. Dudek stracił miejsce w bramce i poczuł na własnej skórze ostrze krytyki angielskich mediów. Ponowną szansę dostał od nowego trenera, Rafaela Beníteza, i nie zmarnował jej. Do legendy przeszła jego obrona w meczu FC Liverpool–AC Milan o finał Ligi Mistrzów. Mecz miał dramatyczny przebieg: wydawało się, że Brytyjczycy przy stanie 0:3 już się nie podniosą. Jednak gdy w ciągu 6 minut odrobili 3 stracone gole, los się odwrócił. Dudek był bohaterem końcówki meczu: w dogrywce dwukrotnie zastopował napastnika (Szewczenkę), a potem obronił 3 karne z rzędu. To zdecydowało o wygranej jego zespołu. Po tym wyczynie drugi raz został nominowany przez UEFA do nagrody dla najlepszego bramkarza. Tytułu nie otrzymał, zdobył za to z klubem Puchar Anglii, Puchar Ligi Angielskiej oraz Superpuchar Europy.
Tak utytułowany w 2007 r. zmienił klub na Real Madryt, do piłkarskiego eldorado przeszedł już jednak jako zmiennik Ikera Casillasa. I choć grał bardzo mało (tylko 2 spotkania w Primera División w ciągu 4 lat), to zyskał wielką sympatię w Madrycie. Na zakończenie kariery w Realu najwięksi piłkarze (Ronaldo, Benzema, Kaká, Ramos) utworzyli szpaler i oklaskali go na stojąco. Owację zgotowali również kibice „królewskich”.
W porównaniu z karierą klubową kariera reprezentacyjna Dudka nie obfitowała w sukcesy. Pierwszy mecz w kadrze seniorów zagrał w 1998 r., a na stałe postawił go w bramce Jerzy Engel. Bramkarz wziął udział w eliminacjach i meczach na mundialu 2002 r. (Polska nie wyszła z grupy). W 2006 r. trener Paweł Janas nie powołał go do turnieju MŚ, co wzburzyło kibiców.
Ostatni, 60. mecz w reprezentacji 40-letni wówczas Dudek zagrał w 2013 r. w Krakowie (był kapitanem drużyny). Mecz towarzyski z Lichtensteinem PZPN zorganizował właśnie jako pożegnanie piłkarza, który tym występem zakończył zawodniczą karierę.
Obecnie Dudek udziela się medialnie jako ekspert i komentator sportowy.