ur. 26 grudnia 1896 r. w Warszawie, zm. 26 czerwca 1976 r. w Radomsku
1 Pułk Szwoleżerów (czyli żołnierzy lekkokonnych) Józefa Piłsudskiego był jednostką elitarną, kontynuującą tradycje 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich, tzw. beliniaków. To właśnie w nim zaczynał walczyć o wolną Polskę przyszły akademicki mistrz świata w wioślarskiej czwórce ze sternikiem – Henryk Niezabitowski. Przeszedł ze szwoleżerami najcięższe kampanie wojny polsko-bolszewickiej: wołyńską i wileńską, a potem w 18 Pułku Ułanów Pomorskich został ranny w bitwie pod Ostrołęką i wsławił się „szczególną brawurą i męstwem” przy zajmowaniu Nowego Dworu. Dopiero w połowie 1920 r. na dwie dekady pożegnał się z mundurem i mógł się poświęcić swojej pasji – wioślarstwu.
Pierwszy sukces przyszedł bardzo szybko. Jeszcze w tym samym roku 1920 Henryk Niezabitowski zdobył mistrzostwo Polski w czwórce ze sternikiem, która okazała się jego szczęśliwą konkurencją. W tej kategorii wywalczył bowiem m.in. tytuł akademickiego mistrza świata w 1924 r. i cztery mistrzostwa Polski. Doskonale radził sobie również w ósemce ze sternikiem – w tej kategorii również sięgał po mistrzostwo Polski i reprezentował kraj podczas licznych zawodów w Europie, a także na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 r.
Zimą, zgodnie z ówczesnymi trendami, Niezabitowski zamieniał wiosło na łyżwy - należał do czołowych hokeistów warszawskiego AZS-u. Na pozycji bramkarza wystąpił m.in. w międzynarodowym turnieju w Szwajcarii w sezonie 1924/25, a rok później został powołany do reprezentacji Polski na hokejowe mistrzostwa Europy w Davos.
Po wybuchu II wojny światowej ponadczterdziestoletni już wówczas sportowiec stanął do obrony granic Polski, dla której wywalczył wolność. Brał udział w bitwie pod Siedlcami i w obronie stolicy, a po kapitulacji trafił do niewoli niemieckiej. I tam znów rozbłysła sportowa pasja Henryka Niezabitowskiego. Niemcy dopuszczali istnienie kontrolowanej działalności sportowej w obozach jenieckich, a były olimpijczyk zajął się jej realizacją. Zorganizował m.in. słynne jenieckie igrzyska olimpijskie w Oflagu II D w Gross-Born w roku 1944. Przeżył niewolę, wlewając nadzieję w serca współwięźniów.
Po wojnie znalazł zatrudnienie w zarządach eksploatacji dróg publicznych. Pracował m.in. w Kielcach i w Radomsku, gdzie zmarł 26 czerwca 1976 r.