ur. 1888 w Grodnie, zm. 1967 w Elblągu
Kawalerzysta, jeździec, podpułkownik. Trzykrotnie brał udział w olimpiadzie (Sztokholm 1912, Paryż 1924, Amsterdam 1928). To jego odwiedził w szpitalu król Szwecji w uznaniu dla sportowej postawy. Brązowy medalista igrzysk w Amsterdamie (drużynowo). Jeden z najlepszych kawalerzystów, żołnierz w wojnie 1920 r. i w 1939 r.
Był jeźdźcem samoukiem. Sam kupił konia, sam też doskonalił swój styl jazdy, obserwując m.in. Włochów, którzy stawiali na wzajemne zaufanie człowieka i zwierzęcia. Był na tyle pojętny, że w 1912 r. Rosjanie wystawili go – jako zawodowego wojskowego Imperium Rosyjskiego – do zawodów na olimpiadzie w Sztokholmie. Występ Rómmla nie należał do udanych: tuż przed końcem przejazdu koń się poślizgnął i przygniótł jeźdźca, łamiąc mu kilka żeber. Ten jednak się podniósł i skończył zawody. W uznaniu hartu ducha król szwedzki Gustaw V odwiedził go w szpitalu i wręczył mu kopię złotego medalu olimpijskiego.
Po I wojnie światowej Polak miał szkolić zawodników na IO w Antwerpii. Ale zanim szkolenia rozkręciły się na dobre, bolszewicy podeszli pod polską granicę i kawalerzyści zamiast olimpijskiego ognia oglądali pożary wojny 1920 r. Rómmel dowodził wówczas 8 Pułkiem Ułanów. Za swoje zasługi podczas tej wojny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie trenował szwoleżerów, przygotowywał też kadrę na IO w Paryżu w 1924 r. (jego podopieczny Adam Królikiewicz wywalczył tam brązowy medal). W 1925 r. w Nicei i w 1927 r. w Nowym Jorku ekipa polskich jeźdźców z Rómmlem zdobyła Puchar Narodów w jeździectwie. Ich przewaga nad innymi ekipami była widoczna; podczas tych ostatnich zawodów media amerykańskie rozpływały się w zachwytach nad jazdą Polaków.
W uznaniu zasług Rómmel zajął 2. miejsce w plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najpopularniejszego sportowca w Polsce AD 1927. Rok później potwierdził swoją klasę, zdobywając wraz z Michałem Woysymem-Antoniewiczem i Józefem Trenkwaldem brązowy medal na IO w Amsterdamie w zespołowym Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego.
W latach 30. Rómmel tryumfował w zawodach międzynarodowych, został również dwukrotnie mistrzem Polski (1935 i 1937). W 1939 r., w wieku 51 lat, ustanowił rekord Polski w skokach (1,98 m).
W czasie wojny był więźniem obozów w Dachau i Mauthausen. Po wojnie zamieszkał w Sopocie, gdzie zajął się hodowlą koni i trenowaniem zawodników. Pracował także jako konsultant filmowy i aktor przy scenach z udziałem koni, m.in. w „Lotnej” (1959, reż. Andrzej Wajda) i „Krzyżakach” (1960, reż. Aleksander Ford).
Rómmel był niestrudzonym jeźdźcem – ostatnie swoje zawody (zimowe) wygrał w Zakopanem jako 69-latek.