ur. 1 czerwca 1914 r. w Poznaniu, zginął 11 września 1939 r. w okolicy Mąkolic
Dla amatorów boksu słowa „podopieczny Feliksa Stamma” stanowią wystarczającą rekomendację zawodnika. „Papa Stamm” miał bowiem wyjątkowe oko do bokserskich talentów i poprowadził do sukcesu kilkudziesięciu pięściarzy: mistrzów oraz medalistów igrzysk olimpijskich, świata i Europy. Ale Czesław Cyraniak sam napisał piękną kartę swoich sukcesów i równie piękną, lecz tragiczną kartę życia.
Rodowity poznanianin jako 14-latek zainteresował się boksem i sukcesy zaczął odnosić tak szybko, że występował pod pseudonimem Kajnar, aby nie narazić się mało wyrozumiałym dla sportowej pasji nauczycielom gimnazjum. Międzynarodowy rozgłos zyskał w roku 1933, gdy w wieku 19 lat podczas bokserskiego meczu pokonał węgierskiego mistrza olimpijskiego. W 1934 został brązowym medalistą Polski w wadze piórkowej, a w 1935 r. - wicemistrzem Polski w wadze lekkiej.
Po utalentowanego zawodnika sięgnęła kadra narodowa, a on nie zawodził nadziei. Ukoronowaniem sukcesów miał być występ na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w roku 1936. Początek był wspaniały: po przegranych walkach bardziej doświadczonych kolegów młody Cyraniak wzbudził sensację, gdy w pierwszej kolejce zwyciężył z mistrzem Francji. Jednak w drugim pojedynku Kajnar został uznany za pokonanego przez Filipińczyka Carlosa Padillę. Zdaniem polskiej ekipy werdykt sędziego był niezasłużony, bo Cyraniak wygrywał na punkty. Wynik walki przyjął ze łzami w oczach, koledzy pocieszali jednak 22-letniego boksera, że wszystko jeszcze przed nim, to przecież dopiero jego pierwsze igrzyska.
Czesławowi Cyraniakowi nie dane było jednak doczekać kolejnych igrzysk. Jako podporucznik rezerwy we wrześniu 1939 r. został powołany do wojska. Dowodził jednym z plutonów Armii „Poznań” i walczył w największej potyczce kampanii wrześniowej – bitwie nad Bzurą. Zginął w 11. dniu wojny w starciu z niemiecką dywizją pancerną.